Уладзімір Антонавіч Папковіч, чыё жыццё ахоплівае значны перыяд гісторыі Беларусі, пакінуў яркі след у беларускай літаратуры і перакладчыцкай справе.

Уладзімір Антонавіч нарадзіўся 25 сакавіка 1935 года ў невялікай вёсцы Палац, што на тэрыторыі тагачаснага Вілейскага павета Віленскага ваяводства (цяпер гэта Вілейскі раён Мінскай вобласці). З юных гадоў праявіў цягу да ведаў і замежных моў. Яго дзяцінства, несумненна, было прасякнута водарам сельскага жыцця, гукамі роднай гаворкі і першымі вершамі, якія тады зарадзіліся і пасля склалі аснову яго паэтычнай творчасці.

Адукацыя Папковіча пачалася ў Ільянскай сярэдняй школе Вілейскага раёна, якую ён паспяхова скончыў у 1953 годзе. Выбар далейшага шляху быў вызначаны яго цікавасцю да моў – ён паступіў на нямецкі факультэт Мінскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута замежных моў. Пяць гадоў напружанай вучобы, паглыбленне ў свет нямецкай філалогіі, зносіны з аднадумцамі – усё гэта сфармавала яго як высокакваліфікаванага спецыяліста. 

Першыя гады пасля заканчэння інстытута Папковіч прысвяціў выкладчыцкай дзейнасці ў родным інстытуце, дзеліўся сваімі ведамі з маладымі пакаленнямі. Аднак яго прафесійны шлях не абмежаваўся толькі выкладчыцкай працай. Імкненне да рознабаковага вопыту прывяло яго ў 1962 годзе ў патэнтнае бюро Інстытута навуковай і тэхнічнай інфармацыі і прапаганды пры Савеце Міністраў БССР, дзе ён працаваў інжынерам-перакладчыкам. Гэтая праца патрабавала не толькі выдатнага ведання нямецкай мовы, але і глыбокага разумення тэхнічнай тэрміналогіі.

Далей былі гады працы старшым выкладчыкам кафедры замежных моў у Мінскім вышэйшым інжынерна-радыётэхнічным вучылішчы (1963-1964) і інжынерам-перакладчыкам у аддзеле тэхнічнай інфармацыі Мінскага оптыка-механічнага завода. Кожны этап яго кар’еры быў звязаны з перакладам, які дэманстраваў яго прафесіяналізм і запатрабаванасць у якасці высокакваліфікаванага спецыяліста ў галіне тэхнічнага пераводу. Перыяд з 1966 па 1970 год азнаменаваўся вяртаннем да выкладчыцкай дзейнасці ў школе №20 горада Віцебска і Віцебскім педінстытуце, дзе ён, верагодна, зноў выкладаў замежныя мовы, паралельна працягваючы працаваць інжынерам-перакладчыкам. 

З 1973 года Уладзімір Антановіч працаваў выкладчыкам нямецкай і англійскай моў у Віцебскім індустрыяльным тэхнікуме, а з 1982 года — старшым выкладчыкам нямецкай мовы ў Віцебскім дзяржаўным педагагічным інстытуце імя С. М. Кірава (цяпер — Віцебскі дзяржаўны ўніверсітэт імя П. М. Машэрава). Завяршальным этапам яго выкладчыцкай кар’еры стала загаданне кафедрай нямецкай мовы гэтага ўніверсітэта з 1998 па 2005 год. 

Паралельна з педагагічнай і перакладчыцкай дзейнасцю, Уладзімір Антановіч актыўна займаўся літаратурнай творчасцю. Яго прызнанне як паэта пацвярджаецца членствам у Саюзе пісьменнікаў СССР, атрыманым у 1981 годзе, а таксама прысуджэннем прэміі «Сузор’е муз» імя Уладзіміра Караткевіча. Гэта сведчыць аб высокім узроўні яго паэтычнага майстэрства і прызнанні яго ўкладу ў беларускую літаратуру. 

У Цэнтральнай навуковай бібліятэцы імя Якуба Коласа НАН Беларусі захоўваюцца працы Уладзіміра Антонавіча Папковіча. Замовіць іх можна ва ўніверсальнай чытальнай зале.

Матэрыял падрыхтаваны Купцовай М.С.